Oδοιπορικό στα παράλια της αλησμόνητης Μ. Ασίας

.... "Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη"


Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Μια πόρτα στον ουρανό.....


Βρίσκομαι στη Τήνο σε ένα μέρος που ονομάζεται Αετοφωλιά ( σύμφωνα με τους μύθους ζούσε εδώ η Περσεφόνη) . Και ξαφνικά υπάρχει αυτή η πόρτα στο πουθενά και γύρω της ο τοίχος μοιάζει με ουρανό ( δυστυχώς δε μπορείς να το δεις απο το κινητό) . Δηλαδή σκέψου τώρα αυτο: μια πόρτα στον ουρανό...

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2016

Οχτώ τρόποι με τους οποίους σπαταλάτε τη ζωή σας

Έτσι σπαταλάμε τη ζωή μας.
Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας,

Μια από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη ζωή είναι απλά να την ζούμε στο έπακρο – να είμαστε παρόντες, εκείνη ακριβώς την στιγμή, ασχέτως του πού βρισκόμαστε. 
Πολλές φορές αποσπόμαστε άσκοπα με οτιδήποτε: φαγητό, ποτό, ψώνια, τηλεόραση, κίτρινο τύπο, κοινωνικά δίκτυα, βιντεοπαιχνίδια, κινητά τηλέφωνα, iPod κλπ.- στην ουσία όσα μας κρατούν από το να είμαστε πλήρως παρόντες την δεδομένη στιγμή.


Εργαζόμαστε ψυχαναγκαστικά, κάνουμε αναγκαστική άσκηση και αναγκαστικές σχέσεις, για να δραπετεύσουμε από τους εαυτούς μας και από την πραγματικότητα του να ζεις. Πολλοί από εμάς θα έφταναν πολύ μακριά μέσα σε σχέσεις, μόνο για να αποφύγουν το συναίσθημα της μοναξιάς σε ένα περιβάλλον χωρίς περισπασμούς. 
Έτσι, υποκύπτουμε στο να συναναστρεφόμαστε με οποιονδήποτε, ώστε να αποφύγουμε να νιώσουμε απομονωμένοι. 
Γιατί το να μείνουμε μόνοι σημαίνει ότι πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τα αληθινά μας συναισθήματα: φόβο, άγχος, ευτυχία, θυμό, χαρά, πικρία, απογοήτευση, προσδοκία, λύπη, ενθουσιασμό, απόγνωση κλπ.
Και δεν έχει καμία σημασία αν τα συναισθήματα μας είναι θετικά ή αρνητικά- είναι έντονα και εξουθενωτικά, και γι’ αυτό προτιμάμε να νιώθουμε περισσότερο μουδιασμένοι. Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε ένας από εμάς είναι εθισμένος, είμαστε εθισμένοι στο να αποφεύγουμε τους εαυτούς μας. Η αναγνώριση αυτής της εξάρτησης είναι το πρώτο βήμα για την θεραπεία της. Συνεπώς, ξεκινήστε σήμερα με το να παρατηρείτε απλά με περιέργεια και χωρίς επικριτική διάθεση, όλους τους τρόπους με τους οποίους αποφεύγετε να είστε απόλυτα παρόντες την κάθε μικρή στιγμή που αποκαλούμε απλά ζωή.

Οκτώ λόγοι για τους οποίους χάνετε την ευκαιρία να ζήσετε πραγματικά

1. Φοβάστε ότι χάνετε κάτι
Αν νιώθετε αγχωμένοι και νευρικοί, επειδή συνεχώς πιστεύετε ότι χάνετε κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, να ξέρετε ότι δεν είστε οι μόνοι. 
Όλοι νιώθουμε το ίδιο ορισμένες φορές. Αλλά πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι ακόμα και αν τρέχατε παντού για να κάνετε τα πάντα, ακόμα και αν ταξιδεύατε σε όλο τον κόσμο και ήσασταν συνέχεια διαθέσιμος, εργαζόσασταν και διασκεδάζατε όλο το βράδυ χωρίς ύπνο, και πάλι δεν θα μπορούσατε να τα κάνετε όλα.
Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα χάνετε. Επομένως, θα ήταν καλό να απελευθερωθείτε από αυτή την σκέψη και να συνειδητοποιήσετε ότι έχετε ο,τι χρειάζεστε την δεδομένη στιγμή. Το καλύτερο στη ζωή δεν βρίσκεται συνεχώς κάπου αλλού· είναι ακριβώς εκεί που βρίσκεστε, αυτή τη στιγμή. 
Γιορτάστε το ίσως όχι και τόσο ασήμαντο γεγονός ότι είστε ζωντανός αυτή τη στιγμή και ότι αυτό που είστε είναι απολύτως τέλειο. Πάρτε μια βαθιά ανάσα, χαμογελάστε και παρατηρήστε πόσο υπέροχο είναι αυτό.

2. Αποφεύγετε τον πόνο και την ήττα
Χωρίς να θέλουμε να σας μαρτυρήσουμε το τέλος, όλα θα πάνε καλά- απλά πρέπει να μάθετε πρώτα ένα ή δύο μαθήματα. Μην τρέχετε μακριά από τις πραγματικότητες της παρούσας στιγμής. 
Ο πόνος και η ήττα που περιλαμβάνονται σε αυτή είναι απαραίτητα στοιχεία για την μακροχρόνια εξέλιξη. Θυμηθείτε, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο να συναντάμε ήττες στον δρόμο μας και στο να νικηθούμε εξ ολοκλήρου. 
Τίποτα δεν θα μας αφήσει, μέχρι να μας διδάξει αυτό που χρειάζεται να μάθουμε, ώστε να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα.

3. Αρνείστε να αφήσετε κάτι που έχει τελειώσει
Κάποιοι από εμάς ξοδεύουμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, ανακαλώντας συνεχώς παρελθοντικές αναμνήσεις, τις οποίες αφήνουμε να κατευθύνουν την πορεία του παρόντος μας. 
Μην χάνετε τον καιρό σας, προσπαθώντας να ζήσετε σε άλλο χρόνο και τόπο. Αφήστε το παρελθόν να φύγει. Πρέπει να αποδεχτείτε το τέλος, ώστε να ξεκινήσετε το χτίσιμο κάτι νέου. 
Γι’ αυτό κλείστε κάποιες παλιές ανοιχτές πόρτες σήμερα. Όχι λόγω περηφάνιας, ανικανότητας ή εγωισμού, αλλά απλά επειδή έχετε περάσει το κατώφλι τους ήδη μια φορά στο παρελθόν και συνειδητοποιήσατε ότι δεν οδηγούν πουθενά.

4. Επαναλαμβάνετε στον εαυτό σας μια αυτό-αυτοκαταστροφική ιστορία
Αν επαναλαμβάνουμε συνεχώς μια ιστορία στο κεφάλι μας, στο τέλος καταλήγουμε να πιστεύουμε αυτή την ιστορία και να την ενστερνιζόμαστε- ασχέτως του αν μας ενδυναμώνει ή όχι. 
Οπότε πρέπει να αναρωτηθείτε: τελικά η ιστορία αυτή σας βοηθά να προχωρήσετε; Μην στριφογυρνάτε επίμονα στο μυαλό σας τα λάθη, το βάρος τους μπορεί να συντρίψει τις δυνατότητες του παρόντος σας. 
Αντιθέτως, τοποθετείστε τα ως βάση και χρησιμοποιήστε τα για να βλέπετε από πιο ψηλά τον ορίζοντα. Θυμηθείτε, όλα τα πράγματα είναι δύσκολα πριν γίνουν εύκολα. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι αυτό που ξεκινάτε τώρα, στο παρόν.

5. Προσπαθείτε να προσαρμοστείτε με το να γίνεστε κάποιοι άλλοι
Η πιο σκληρή μάχη που πρόκειται ποτέ να δώσετε είναι η μάχη του να είστε ο εαυτός σας, ακριβώς όπως είστε αυτή τη στιγμή. Δεν θα μπορέσουμε να βρούμε τους εαυτούς μας, αν πάντα ψάχνουμε ή μεταμορφωνόμαστε σε κάποιον άλλο. 
Σε αυτό τον τρελό κόσμο, που προσπαθεί να μας κάνει όλους ίδιους, βρείτε το κουράγιο να συνεχίσετε να είστε ο υπέροχος εαυτός σας. 
Κρατείστε τον δικό σας τύπο ομορφιάς, με τον τρόπο που μόνο εσείς ξέρετε.

6. Η εικόνα στο κεφάλι σας για το πώς θα έπρεπε να είναι
Αυτό που συνήθως μας καταστρέφει περισσότερο στη ζωή είναι η εικόνα στο κεφάλι μας για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. 
Παρόλο που κάθε καλό πράγμα έχει ένα τέλος, στη ζωή κάθε τέτοιο τέλος είναι απλά μια νέα αρχή. Η ζωή συνεχίζεται- όχι πάντα με τον τρόπο που την έχουμε οραματιστεί. 
Θυμηθείτε, συνήθως δεν μπορούμε να επιλέξουμε την μουσική που η ζωή παίζει για εμάς, αλλά μπορούμε να επιλέξουμε πώς θα την χορέψουμε.

7. Επιπλήττετε τον εαυτό σας για το ότι δεν είστε τέλειοι
Μην είστε τόσο σκληροί με τον εαυτό σας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι πρόθυμοι να κάνουν αυτό αντί για εσάς. Βάλτε τα δυνατά σας και αφήστε τα υπόλοιπα. 
Πείτε στον εαυτό σας: «Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ με αυτό που έχω την δεδομένη στιγμή. Και αυτό είναι ο,τι μπορώ να προσδοκώ από κάποιον, συμπεριλαμβανομένου και εμένα». 
Αγαπήστε τον εαυτό σας και να είστε περήφανοι για τις πράξεις σας, ακόμα και για τα λάθη σας. Επειδή ακόμα και τα λάθη σημαίνουν ότι προσπαθείτε.

8. Περιμένετε, και μετά περιμένετε κι άλλο
Σταματήστε την αναμονή για το αύριο, το σήμερα δεν θα επιστρέψει. Δεν έχει σημασία τι έχετε κάνει στο παρελθόν. 
Δεν έχει σημασία πόσο πεσμένος ή ανάξιος νιώθετε τώρα. Το απλό γεγονός ότι ζείτε σας κάνει άξιους. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για δικαιολογίες. Μην συμβιβάζεστε. Μην είστε αναβλητικοί. 
Ξεκινήστε σήμερα κάνοντας ένα θαρραλέο βήμα μπροστά. Αν δεν είστε απολύτως σίγουροι για το ποιο δρόμο να πάρετε, είναι πάντα σοφό να ακολουθήσετε την καρδιά σας.

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

FACEBOOK, τί τρέλα είναι αυτή;

   ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ // ΑΠΟΨΕΙΣ   




Το Facebook είναι ένα δεύτερο »στάδιο του καθρέφτη», όπως αυτό που ο Lacan ισχυρίζεται ότι το παιδί περνάει σε ηλικία 6-18 μηνών, κατά τη συγκρότηση του φαντασιακού, όμως όχι »πριν» την εδραίωση του Συμβολικού, αλλά »μετά» την αποδυνάμωση του Συμβολικού. Το υποκείμενο ταυτίζεται με την εικόνα του εαυτού του και αλλοτριώνεται λόγω της απόστασής του από αυτήν. Παλιμπαιδισμός, αυτονόμηση της εικόνας, παιγνιώδης διάθεση και trolling μέχρι τελικής πτώσεως με απενοχοποίηση του υποκειμένου απέναντι στο Πραγματικό (των tanks και των θανάτων, όπως είδαμε τώρα με την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία) στο όνομα μιας συμβολικής ανταλλαγής μηνυμάτων επιθυμίας. Το »στάδιο του καθρέφτη» για τον Lacan επιφέρει τη »ναρκισσιστική αλλοτρίωση στην εικόνα του εαυτού». 
Το υποκείμενο του ασυνειδήτου πάντα και ανεπανόρθωτα διαφέρει από το ιδεώδες Εγώ, την εικόνα του Εγώ, και η τεχνολογική παραγωγή από το facebook μυριάδων status, εικόνων, memes, σε μια ατέλειωτη »διαλεκτική της αναγνώρισης» από τους δεκάδες, στα λακανικά, »μικρούς άλλους» (φαντασιακούς, εικονικούς άλλους), δεν είναι παρά μια ατέλειωτη παραγωγή προσπαθειών να επιλυθεί αυτή η θεμελιώδης, ναρκισσιστική »αλλοτρίωση», και να ταυτιστεί το υποκείμενο με το ιδεώδες Εγώ. Αυτό συμβαίνει γιατί το Συμβολικό (η Θρησκεία, η Ιδεολογία, κ.ο.κ), είναι πια λιγότερο αποτελεσματικό να απαντήσει στο αίνιγμα της επιθυμίας των υποκειμένων. Η αποδυνάμωση της συμβολικής αποτελεσματικότητας, πρέπει να εξηγηθεί από την άνοδο του φετιχισμού του χρήματος-κεφαλαίου στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, που αιχμαλωτίζει την επιθυμία σε ένα χειροπιαστό αντικείμενο που κυκλοφορεί και είναι το γενικό ισοδύναμο κάθε επιθυμίας (χρήμα-φετίχ), αποσυνδέοντας την επιθυμία  από ιδεολογικές αφαιρέσεις που μοιάζουν να μην προσφέρουν καμία εγγύηση ικανοποίησής της. 

Χωρίς πολλές εξηγήσεις, 7 γρήγορα σημεία

1. Ο κλασικός μαρξισμός δεν διαθέτει μια θεωρία του υποκειμένου, που να διακρίνει τουλάχιστον σε: α) τη διάσταση του Πραγματικού του σώματος μες στον κόσμο β) τη διάσταση του (Εικονο)Φαντασιακού, την οπτικοακουστική και ευρύτερα αισθητηριακή αντανάκλαση του υποκειμένου στην εικόνα του εαυτού του, που συγκροτεί το (ιδεώδες) Εγώ, και την εικόνα των άλλων (αντικειμένων, ανθρώπων) γ) τη διάσταση του Συμβολικού, τη σχέση του υποκειμένου με τους πολιτισμικούς κώδικες σημαινόντων και το ιδεώδες του Εγώ (το Υπερεγώ του Νόμου, των κανόνων κλπ). Ωστόσο, υπάρχει στον κλασικό μαρξισμό μια σπερματικά ανεπτυγμένη θεωρία της ιδεολογίας, και μια ακόμα λιγότερο ανεπτυγμένη θεωρία του φετιχισμού του εμπορεύματος/χρήματος-και οι δύο αφορούν τη δόμηση του υποκειμένου. Είναι ίσως περιττό να επισημάνει κανείς πως στο ζήτημα του υποκειμένου ηττήθηκαν οι πρώιμες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, από την καπιταλιστική επιθυμία. 
2. Μετά τη διακήρυξη του »τέλους των ιδεολογιών» (βλ. και παρακάτω, σημείο 3), τοπολογικά το υποκείμενο μετατοπίζεται σταδιακά από το διάστημα ανάμεσα στο Συμβολικό και το Εικονοφαντασιακό, στο διάστημα ανάμεσα στο Εικονοφαντασιακό και το Πραγματικό του σώματος. Η προσέλκυση στο facebook εκατομμυρίων νέων χρηστών το χρόνο, που ανήκουν και στην »παλιά» και στη »νέα» εργατική και καταναλωτική βάρδια, δείχνει πως αυτό που συμβαίνει, είναι κάτι βαθύτερο από μια επιφανειακή περιήγηση στο διαδίκτυο. 
3. Το Facebook είναι ένα δεύτερο »στάδιο του καθρέφτη», όπως αυτό που ο Lacan ισχυρίζεται ότι το παιδί περνάει σε ηλικία 6-18 μηνών, κατά τη συγκρότηση του φαντασιακού, όμως όχι »πριν» την εδραίωση του Συμβολικού, αλλά »μετά» την αποδυνάμωση του Συμβολικού. Το υποκείμενο ταυτίζεται με την εικόνα του εαυτού του και αλλοτριώνεται λόγω της απόστασής του από αυτήν. Παλιμπαιδισμός, αυτονόμηση της εικόνας, παιγνιώδης διάθεση και trolling μέχρι τελικής πτώσεως με απενοχοποίηση του υποκειμένου απέναντι στο Πραγματικό (των tanks και των θανάτων, όπως είδαμε τώρα με την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία) στο όνομα μιας συμβολικής ανταλλαγής μηνυμάτων επιθυμίας. Το »στάδιο του καθρέφτη» για τον Lacan επιφέρει τη »ναρκισσιστική αλλοτρίωση στην εικόνα του εαυτού». Το υποκείμενο του ασυνειδήτου πάντα και ανεπανόρθωτα διαφέρει από το ιδεώδες Εγώ, την εικόνα του Εγώ, και η τεχνολογική παραγωγή από το facebook μυριάδων status, εικόνων, memes, σε μια ατέλειωτη »διαλεκτική της αναγνώρισης» από τους δεκάδες, στα λακανικά, »μικρούς άλλους» (φαντασιακούς, εικονικούς άλλους), δεν είναι παρά μια ατέλειωτη παραγωγή προσπαθειών να επιλυθεί αυτή η θεμελιώδης, ναρκισσιστική »αλλοτρίωση», και να ταυτιστεί το υποκείμενο με το ιδεώδες Εγώ. Αυτό συμβαίνει γιατί το Συμβολικό (η Θρησκεία, η Ιδεολογία, κ.ο.κ), είναι πια λιγότερο αποτελεσματικό να απαντήσει στο αίνιγμα της επιθυμίας των υποκειμένων. Η αποδυνάμωση της συμβολικής αποτελεσματικότητας, πρέπει να εξηγηθεί από την άνοδο του φετιχισμού του χρήματος-κεφαλαίου στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, που αιχμαλωτίζει την επιθυμία σε ένα χειροπιαστό αντικείμενο που κυκλοφορεί και είναι το γενικό ισοδύναμο κάθε επιθυμίας (χρήμα-φετίχ), αποσυνδέοντας την επιθυμία  από ιδεολογικές αφαιρέσεις που μοιάζουν να μην προσφέρουν καμία εγγύηση ικανοποίησής της. 
4. Η σύγχυση ιδεώδους Εγώ και υποκειμένου, οδηγεί αντικειμενικά σε μια κανονικοποιημένη »τρέλα» σύγχυσης των ορίων πραγματικού και φαντασιακού, του εγώ και του άλλου. Παραφράζοντας τον Lacan όπως αναλύει το παραλήρημα του δικαστή Schreber, ενώ η μορφή του Facebook είναι φαντασιακή, η δυναμική του είναι η παραληρηματική, ψυχωτική. Πίσω από τις εικονικές μορφές, στο facebook βρισκόμαστε ανάμεσα στην παράνοια της προσπάθειας να εξασφαλιστεί μια ισχυρή ταυτότητα μέσα στο χάος των διαφορετικών, ανταγωνιστικών και καταδιωκτικών εικονικών περσόνων (στη ναρκισσιστική αλλοτρίωση εναλλάσσεται η αγάπη και το μίσος για το αδελφικό και το όμοιο με τον εαυτό, αφού η δύναμη που καταλύει τα όρια μπορεί να με ολοκληρώνει με τη μορφή της αγάπης ή να με καταδιώκει παραβιάζοντάς με και να μου προξενεί μίσος), και στη σχιζοφρενοποίηση της κατάλυσης των ορίων της εικονικής περσόνας με το πραγματικό σώμα, και των εικονικών περσόνων μεταξύ τους. Μερικοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι αυτή η διαπίστωση περί ψυχωτικών προεκτάσεων έχει κλινική ισχύ http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2318771/Facebook-causes-psychotic-episodes-delusions-claims-study.html. Αυτό που μας ενδιαφέρει, ωστόσο, δεν είναι η »διάγνωση» της τρέλας, όσο τα δομικά χαρακτηριστικά του facebook που μορφολογικά είναι παραληρηματικά. 
5. O ναρκισσισμός δεν είναι η προσκόλληση σε ένα συμπαγές Εγώ, αλλά μια επένδυση libido στην εικόνα του εαυτού, κυνηγώντας τα likes της αναγνώρισης, άρα τελικά με τη διάχυση της libido, που υποτίθεται ότι επένδυε μόνο το Εγώ, σε έναν άπειρο κατακερματισμό της στους εκατοντάδες »μικρούς άλλους» που είναι τελικά συγκροτητικοί του ιδεώδους Εγώ. Όπως και στο μύθο του Νάρκισσου, η πλήρης απορρόφηση στην εικόνα-ιδεώδες του Εγώ οδηγεί στην καταστροφή, καθώς η καταβύθιση στην εικόνα που βρίσκεται αναγκαστικά σε απόσταση από αυτό που υποτίθεται ότι εικονίζει, οδηγεί σε ένα γκρέμισμα στο ενδιάμεσο κενό. Μόνο ο άνθρωπος έχει τέτοια εμμονή με την εικόνα, από το στυλ και το ρουχισμό μέχρι το facebook, γεγονός που εκφράζει τη διαλεκτική της αυτοσυντήρησης με την »ενόρμηση του θανάτου», την τάση του ανθρώπινου να αρνείται και να υπερβαίνει το φυσικά δοσμένο και βιολογικά προκαθορισμένο, έχοντας ως μέσο την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Κάθε είδος πίστης σε μια Ιδέα, κάθε καθήλωση σε μια εικόνα αλλά και κάθε εθισμός, δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να τραβήξει την πορεία αυτή ως το τέρμα, μέχρι το βιολογικό του θάνατο, που δεν είναι παρά η άλλη όψη της ανθρώπινης υπέρβασης των φυσικών ορίων της σωματικής ύπαρξης, μέσω της κοινωνικής παραγωγής-η κοινωνικοποίηση της φύσης παρέχει μέσα καταστροφής της ή και χειραφέτησης από αυτήν. Το facebook αποτελεί μια τέτοια μορφή τεχνολογικά διαμεσολαβημένης κοινωνικοποίησης της φαντασιακά συγκροτημένης ταυτότητας και μερικής υπέρβασης των φυσικών-σωματικών συντεταγμένων της, που δεν παύει ποτέ να έχει, βέβαια, ένα συγκεκριμένο πραγματικό, οργανικό σώμα (που τρώει, χέζει, εργάζεται) ως υλικό υποστήριγμα. 

6. Το ύστερο λακανικό πεδίο υιοθετεί τον όρο »ordinary psychosis» ( »κανονικόμορφη ψύχωση»), για να περιγράψει το »χάωμα» του υποκειμένου που από εξαίρεση έγινε ο κανόνας, με την αποδυνάμωση της (πατρικής) συμβολικής λειτουργίας και την εισβολή της τραυματικής σωματικής ηδονής/οδύνης στο χώρο του υποκειμένου. Υπάρχουν και άλλα θεωρητικά μοντέλα που προσπαθούν να περιγράψουν και κατανοήσουν ψυχαναλυτικά το σύγχρονο υποκείμενο, όπως ο »λόγος του καπιταλιστή», η »γενικευμένη διαστροφή», η θεωρία της »παλινδρόμησης» στα παιδικά προ-φαλλικά στάδια, .α.
Οι περισσότεροι που συμφωνούν με την έννοια της κανονικόμορφης (ή κοινότοπης) ψύχωσης, ισχυρίζονται πως η νέα ψύχωση δεν εκδηλώνει παραλήρημα, παρά μόνο σε εξαιρετικές συνθήκες, ενώ άλλοι ισχυρίζονται πως χαρακτηρίζεται από ένα διαρκές παραλήρημα νέου τύπου. Η νέα κλινική της κανονικόμορφης ψύχωσης, θα πρέπει να τοποθετηθεί σε σχέση με τις παραδοσιακές εκδοχές της παράνοιας, της σχιζοφρένειας, και της (ψυχωτικής) μελαγχολίας. 

7. Η κλινική της "κανονικόμορφης ψύχωσης" είναι αυτή που θα μας έδινε το στίγμα μιας ορθής χρήσης του Facebook, όπως και άλλων αναπόφευκτων στο προσεχές μέλλον εθισμών. Η ορθή αυτή χρήση, βέβαια, πλαισιώνεται από πολιτικούς σκοπούς, τόσο από καπιταλιστική, όσο και από αντικαπιταλιστική σκοπιά, μπροστά ίσως στη μεγαλύτερη αντίφαση της εποχής μας: Η αντίφαση ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις του καπιταλισμού και τις παραγωγικές δυνάμεις που δημιουργεί, περιλαμβάνει και την αντίφαση ανάμεσα στην ιδιοκτησία και κατανομή του πλούτου, και τις επιθυμίες που παράγει ο καπιταλισμός και μπορεί ή δεν μπορεί να ικανοποιήσει. Καθώς, βασική παραγωγική δύναμη είναι ο άνθρωπος, και σκοπός της παραγωγής, είναι η κατανάλωση.
  Σε καιρό βαθιάς κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, και ταυτόχρονης έκρηξης της παραγωγής επιθυμίας, τα πληττόμενα υποκείμενα είτε θα πνιγούν στην καταθλιπτική παράλυση και το παρανοϊκό μίσος σε έναν εμφύλιο μεταξύ τους, είτε θα τα διεκδικήσουν συλλογικά όλα, από τα θεμελιώδη αγαθά για τη σωματική τους ύπαρξη μέχρι το δικαίωμα στην απόλαυση του gaming. Ωστόσο, δίχως την συλλογική κατάκτηση της εξουσίας και του ελέγχου των κοινωνικών τεχνολογικών μέσων της απόλαυσής τους, θα βρεθούν, θα βρεθούμε, μπροστά στην τραγικά δυσάρεστη έκπληξη, στην καταστροφική κατάσταση που δεν μοιάζουμε ικανοί και ικανές να διαχειριστούμε, να ριχνόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση ή κατάσταση ακραίας φτώχειας εκεί που κυνηγάγαμε εικονικά Pokemon. 
__________
http://bestimmung.blogspot.gr/2016/07/facebook-7.html

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

My River Party: Μη στρίψουν κανένα τσιγαριλίκι τα παιδιά και χαλάσει ο κόσμος


Η αστυνομία άγρυπνος φρουρός της τάξης έστησε μπλόκο νωρίς το απόγευμα, χθες, στην Καστοριά. Ήθελε, έλεγαν ευγενικά, να δουν αν τα αυτοκίνητα, τα παιδιά στα αυτοκίνητα που πήγαιναν στο River Party, κουβαλούσαν μαζί τους τίποτε απαγορευμένες ουσίες.
Αυτό είναι το πρόβλημά μας βλέπετε, αν κάποιοι φοιτητές «πιουν» ένα τσιγάρο σε ένα μουσικό φεστιβάλ. Είναι αστείο και συνάμα τραγικό, έτσι; Η ασφάλεια μίας κοινωνίας ενάντια σε ένα τσιγαριλίκι χασίς που φέρνει γύρα μία παρέα 20αρηδων και 25αρηδων σε κάποιο μουσικό φεστιβάλ. Ενώ θα έπρεπε να την ανησυχεί κατά τη γνώμη μου το ακριβώς αντίθετο, αν δεν συνέβαινε αυτή η γύρα. Εντάξει, τα λύσαμεόλα τα άλλα. Είναι να απορείς...
Μέσα στο River Party πάντως δεν έχω «πιάσει» τίποτε περίεργες μυρωδιές, οπότε ο έξω κόσμος μπορεί να κοιμάται ήσυχος (κι εμείς να συνεχίζουμε στο φεστιβάλ). Το αγαπημένο μου κατασκηνωτικό φεστιβάλ, το River.
Φέτος έχει διπλάσιο κόσμο από πέρυσι. Ευτυχώς, ευχάριστο. Παντού κατασκηνωτές,οργάνωση όπως πάντα πλήρης, διοργάνωση άψογη, όλα κυλούν μια χαρά στοΝεστόριο έστω κι αν την πρώτη μέρα παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα στον ήχο.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ήταν χθες το μεγάλο όνομα (και ήταν καλός - δείτεΕΔΩ), σήμερα τη σκυτάλη παίρνουν κατά σειρά ο Αλκίνοος, ο Αγγελάκας και οΜάλαμας. Γεμάτο το πρόγραμμα και με πολλά ακόμα ονόματα, μικρότερα, πάω τώρα να δω τους Koza Mostra εδώ δίπλα (που κάθομαι και σας γράφω αυτές τις γραμμές).
Είναι καταπληκτικό το River Party, όσοι δεν έχετε έρθει ποτέ, χάνετε. Μοιάζει με τα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, σαν το Glastonbury σε μικρογραφία. Τρεις σκηνές διαθέτει φέτος, δύο κανονικές και μία πιο μικρούλα. Οι τιμές του είναι χαμηλές (2 ευρώ η μπύρα), η φάση αξίζει σε κάθε περίπτωση. Μέχρι και βουτιές κάνουν στο ποτάμι, οι περισσότεροι γυρίζουν με τα παρεό και τα μαγιό εδώ μέσα. Σας λέω, χάνετε...

Α, ναι: και το βράδυ έχει ψύχρα! Καίγεστε, εσείς;

Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

«Γράμματα από τη Γερμανία» - έπειτα από 50 χρόνια

Της μετανάστευσης τα βάσανα

mikis theodorakis

Ο Μίκης Θεοδωράκης με τον Φώντα Λάδη στη συναυλία του 1966
Ο Μίκης Θεοδωράκης με τον Φώντα Λάδη στη συναυλία του 1966
«Γράμματα από τη Γερμανία» - έπειτα από 50 χρόνια
«Λες και ήταν χτες», που λέει το γνωστό τραγουδάκι. Και όμως πάνε πενήντα χρόνια από τότε που ο Φώντας Λάδης, νεοσσός τότε δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» (όπως κι ελόγου μου), συν ποιητής με ποιήματα που είχαν ήδη δημοσιευθεί στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (αμφότερα –εφημερίδα και περιοδικό– με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) και στίχους που είχε μελοποιήσει ο Μάνος Λοΐζος, έγραψε τον Μάρτιο του 1966 τα «Γράμματα από τη Γερμανία», που μελοποίησε έναν μήνα αργότερα ο Μίκης Θεοδωράκης.
Πρωτοειπώθηκαν στην μπουάτ «Εσπερίδες» από τον Γιώργο Ζωγράφο, που τα τραγούδησε για δύο συνεχείς βραδιές (1 και 2 Σεπτεμβρίου 1966) στην Α' Εβδομάδα Ελληνικής Μουσικής, στο υπαίθριο θέατρο Λυκαβηττού, υπό τη διεύθυνση του συνθέτη, με τεράστια επιτυχία. Αυτό που άρεσε στα «Γράμματα», εκτός από τη μουσική, ήταν ο οξύς πολιτικός τους λόγος, το χιούμορ και η -ενοχλητική για κάποιους- αθυροστομία.
Τον καιρό εκείνο των ανακτορικών κυβερνήσεων των λεγόμενων αποστατών, τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη ήταν απαγορευμένα από τους δύο (δεν υπήρχε και τίποτ’ άλλο) ραδιοφωνικούς σταθμούς (το κρατικό ΕΙΡ και τη στρατιωτική ΥΕΝΕΔ), η δε κυκλοφορία τους σε δίσκο έπρεπε να έχει την έγκριση της Επιτροπής Ελέγχου, που ελλόχευε στο υπουργείο Προεδρίας, ειδικής στις απαγορεύσεις και τη λογοκρισία.
Οπότε, ούτε λόγος να κυκλοφορήσουν τα «Γράμματα», που βγήκαν ελεύθερα μετά την πτώση της χούντας, τo 1976, σε δύο εκδοχές: από τη ΜΙΝΟS με Γιώργο Ζωγράφο, Αννα Βίσση και Γιάννη Θωμόπουλο και από τη LYRA με Αφροδίτη Μάνου, Αντώνη Καλογιάννη και Γιάννη Συρρή.
…«Χυδαία»
Και τώρα ιδού, 50 έτη μετά, έχουν ξανά την τιμητική τους σε σειρά συναυλιών, με τον -πάντα επίκαιρο- γενικό τίτλο «Τραγούδια για τη Μετανάστευση και την Προσφυγιά», η πρώτη από τις οποίες θα δοθεί μεθαύριο Δευτέρα 9 μ.μ., με ελεύθερη είσοδο, στο Θέατρο Αττικού Αλσους, με τους Βασίλη Κορακάκη, Αφροδίτη Μάνου, Γιώργο Μεράντζα, Σοφία Παπάζογλου και Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Θα συνοδευτούν από προβολές ταινιών και μνήμες γνωστών τραγουδιών και άλλων ντοκουμέντων.
Δεν έγινε… αναίμακτα η πρώτη παρουσίαση των «Γραμμάτων» στον Λυκαβηττό το 1966. Ενοχλητικοί οι στίχοι για τους κρατούντες και πιο πολύ για την εφημερίδα «Ακρόπολις», ναυαρχίδα της λεγόμενης «εθνικοφρόνου παρατάξεως», οι στίχοι:
Στο καφενείο “Ελληνικό” / μαζευόμαστε τα βράδια, / πέντε – πέντε στα τραπέζια / και διαβάζουμε “Αυγή”, / “Βήμα”, “Νέα”, “Αλλαγή”. / Οποιος θέλει “Ακρόπολη” / κι είναι κάτι λίγοι, / τζάμπα τις μοιράζουνε, / ο Κοσμάς τις μάζεψε, / να ’χει να τυλίγει. 
(Oταν πάντως κυκλοφόρησε ο δίσκος, η «Ακρόπολη» είχε αντικατασταθεί από τη λέξη «χουντική»)
Εξαλλη η εν λόγω εφημερίδα με τίτλους όπως: «Εβδομάς χυδαίας μουσικής του αρχηγού των Λαμπράκηδων», «Αποδοκιμάζεται η χυδαία μουσική του Μίκη» (το αντίθετο, το θέατρο βούλιαξε από ενθουσιώδη πλήθη). Και ακόμα: «Υπάρχει θέμα διώξεως του Μίκη Θεοδωράκη» (δεν έγινε καμιά δίωξη).
Η εβδομάδα κύλησε με αμείωτη επιτυχία, καθώς ο συνθέτης θέλησε να τιμήσει το έργο και άλλων δημιουργών –οι περισσότεροι από τους οποίους παρίσταντο– του ρεμπέτικου, του λαϊκού, του έντεχνου: Βαμβακάρης, Παπαϊωάννου, Τσιτσάνης, Μητσάκης, Καλδάρας, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Λεοντής, Γλέζος.
Και ποιητές των οποίων είχαν μελοποιηθεί στίχοι: Σεφέρης, Ελύτης, Βάρναλης, Ρώτας, Ρίτσος, Γκάτσος, Λειβαδίτης, Χριστοδούλου, Μποστ, Καμπανέλλης, Περγιάλης, Θαλασσινός, Γιάννης Θεοδωράκης, Νεγρεπόντης, Λ. Παπαδόπουλος, Και με τραγουδιστές: Μπιθικώτσης, Μαρινέλλα, Φαραντούρη, Μητροπάνος, Πουλόπουλος, Ζωγράφος, Ροδά.
Και η Μελίνα
«Αυτή η Α' Εβδομάδα Ελληνικής Μουσικής μας δίνει φτερά. Νομίζω ότι ο λαός καθιέρωσε πια την εκδήλωση αυτή δια βοής», είπε στο τέλος της τελευταίας ημέρας ο Θεοδωράκης, και κατέγραψα στο σχετικό ρεπορτάζ της «Δημοκρατικής Αλλαγής». «Τώρα σκεφτόμαστε ήδη τη Β' Εβδομάδα».
Μεταξύ των θεατών ήταν και ο Ζυλ Ντασσέν με την πανέμορφη Μελίνα. «Πώς εδώ;» τη ρωτάω στο ίδιο ρεπορτάζ. «Φεύγω αύριο από την Ελλάδα, και για ανάμνηση την τελευταία μου βραδιά ήθελα να την περάσω εδώ, για να φύγω γεμάτη ακούγοντας “Ρωμιοσύνη”. Αυτό τα λέει όλα».
Την άλλη μέρα έφυγαν πραγματικά για τη Νέα Υόρκη, για το μιούζικαλ «Ιλια Ντάρλινγκ». Εκεί λίγους μήνες αργότερα τους βρήκε η δικτατορία, που ακύρωσε και τη Β’ Εβδομάδα Ελληνικής Μουσικής…
Στο πλαίσιο
Τι θα απογίνει η Βρετανία χωρίς Ευρωπαϊκή Ενωση και τι η Ευρωπαϊκή Ενωση χωρίς Βρετανία; Θέμα των αρμόδιων αναλυτών και της ίδιας της ζωής, διότι και οι αρμόδιες δημοσκοπήσεις έβγαζαν αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που προέκυψε.
Διάβασα ότι Σκοτία, Β. Ιρλανδία, Γιβραλτάρ, Λονδίνο -με τους νέους κυρίως ψηφοφόρους- ψήφισαν in, αλλά τελικά υπερίσχυσε το out, με κάποιους από τους ψηφοφόρους να έχουν μετανιώσει, ενώ και ο πρωθυπουργός, που είχε τη φαεινή ιδέα του δημοψηφίσματος, τώρα οδύρεται.
Εχω τη γνώμη, ως απλός καλλιτεχνικός συντάκτης, ότι οι ενήλικες κυρίως που ψήφισαν το out ζουν ακόμη στα χρόνια της Μεγάλης Βρετανίας (της Rule Britannia – Κυβέρνα Βρετανία!), με Αυστραλία, Καναδά, Ινδία, Κύπρο και άλλες αποικίες. Βάλτε και τον χλιδάτο θεσμό της βασιλείας, με τους καρποφόρους γόνους (άκου μεγαλειότατοι, πρίγκιπες και γαλαζοαίματοι στην Ευρώπη του 21ου αιώνα!), στο πιο άνετο, αποδοτικό και γκλαμουράτο επάγγελμα.
Ημείς οι Ελληνες δεν έχουμε, νομίζω, να θρηνήσουμε για την απώλεια ως εταίρου της Βρετανίας, η οποία μας έβλεπε πάντα ως υποτελείς.
Γνωστή η συμπεριφορά της στην Κατοχή, και στην Κύπρο, όπου, αφού πολέμησε λυσσαλέα την Ενωση και τους μαχητές της, άφησε, μολονότι εγγυήτρια δύναμη, την Τουρκία να μακελέψει και να καταλάβει το μισό νησί. Οπότε, πρόβλημά της τι θα πράξει από εδώ κι έπειτα (δεδομένου πάντως ότι πρόκειται για μια εύρωστη οικονομικά χώρα). Μ’ εμάς τι γίνεται…
ΚΑΙ… Γιατί όχι η ελληνική ως επίσημη ευρωπαϊκή γλώσσα τώρα που δοκιμάζεται η αγγλική; (Λέμε και καμιά κουταμάρα να κλείσει η στήλη.)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Οταν η λογοκρισία… έσκιζε

_________________